หากันจนเจอ

หลายวันก่อนผมเดินทางไปอินเดียบนเส้นทางพุทธคยาไปพาราณสี ขากลับนั่งเครื่องจากพาราณสีไปต่อเครื่องกลับเมืองไทยตอนตีหนึ่งเศษๆ ที่สนามบินนิวเดลี

พอกลับถึงบ้านเราที่สุวรรณภูมิตอนเจ็ดโมงกว่า กว่าที่จะเดินผ่านออกมาที่แท่นหมุนให้รับกระเป๋าเดินทางคืนก็ใกล้จะแปดโมงเช้า

ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องเลวร้ายจะเกิดขึ้นจริง เพราะในกลุ่มที่เดินทางไปพร้อมกันราวยี่สิบคน มีคนทั้งหมดที่โหลดกระเป๋าเข้าไปพร้อมกันกับผมสิบห้าคน (เท่ากีับกระเป๋าในกลุ่มเดินทางเดียวกันมีสิบห้าใบ) ผลปรากฏว่ามีกระเป๋าเดินทางสีเทาใบย่อมๆ ของผมใบเดียวที่ไม่โผล่หน้าออกมาจากนิวเดลีด้วย โดยไม่ทราบว่าตกค้างไปไหนหรือมีมือดี (ที่ประสงค์ร้าย) แอบฉกออกไปนอกสนามบินตอนที่เดินทางมาถึงเมืองไทยแล้วก็ไม่ทราบได้

ผลก็คือผมต้องเดินไปแจ้งว่ากระเป๋าหายที่เคาน์เตอร์ของการบินไทย (ทำให้งงๆ เพราะผมไม่ได้เดินทางกับการบินไทยสักหน่อย) แต่ก็นั่นล่ะ เขาว่าเป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของการบินไทย

เจ้าหน้าที่รับเรื่องราวร้องทุกข์จากผม ขอรายละเอียดรูปพรรณสัณฐานของกระเป๋า ของรายละเอียดการติดต่อกลับ แล้วก็ออกเอกสารให้ผมใบหนึ่งบอกว่าถ้าหากกระเป๋าจะหาเจอที่อินเดีย มันก็จะเดินทางกลับมาพร้อมกับเครื่องไฟล์ทถัดไปนั้นก็คือเวลาบ่ายโมงครึ่งของวันนั้น แล้วยังไงเจ้าหน้าที่จะติดต่อผมไปอีกที และถ้าหากไม่โชคซ้ำกรรมซัดจนเกินไป หากระเป๋าเจอแล้วเขาจะจัดส่งไป พามันเดินทางมาคืนให้ถึงที่บ้านเลย

เหตุการณ์วันนั้นก็เลยเปิดโอกาสให้ผมได้ใช้บริการขนส่งมวลชนกลับบ้าน เพราะไม่ต้องมีกระเป๋าเดินทางพะรุงพะรัง ก็แค่เดินตัวปลิวออกจากสนามบินไปขึ้นรถตู้ออกจาสุวรรณภูมิ จ่ายไปแค่สามสิบห้าบาท (ถ้านั่งแท็กซี่ก็ไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบ)

เคยกระเป๋าเดินทางหายและต้องไปติดต่อแผนก “ลอสต์ แอนด์ ฟาวน์” เหมือนผมกันไหมครับ?

ผมว่ากระเป๋าไม่ยอมโผล่หน้ากลับมาบ้านด้วยตอนขากลับนั้นท่าจะดีกว่ากระเป๋าหายสาปสูญตอนที่เราไปถึงบ้านอื่นเมืองอื่นโดยที่ยังไม่รู้ชะตากรรม และคงจะยากกว่ามากในการสื่อสารกับเจ้าหน้าที่ทท้องถิ่นของสนามบินหรือสายการบินในประเทศอื่น (ท่าจะเมื่อยมือมากกว่า)

แต่ที่ผมใจไม่ดีคือกระเป๋าผมดันไม่ยอมกลับมาจากอินเดียที่สนามบินนิวเดลีด้วยนี่สิ…อินเดียนะครับอินเดีย ใครจะอยากให้เกิดเรื่องขึ้นกับตัวเองเมื่อต้องข้องเกี่ยวกับอินเดียในการเดินทาง เพราะความที่เขาเป็นประเทศใหญ่คนเดินทางก็เยอะ ของก็เยอะ

น้องคนหนึ่งที่ใช้นามว่าสนุกประเทศบนบล็อกเวิร์ดเพลสแห่งนี้ รู้ข่าวเข้าก็มาแสดงความยินดีกับผม (เฮ้ย ผิดไปเปล่า?) บอกว่าไม่ต้องห่วงหรอกพี่ ได้คืนแน่นอน ของผมก็เคยหาย ไม่ยอมกลับมาจากอินเดียมาแล้วตอนที่กลับจากเนปาล สามวันก็ได้คืน…

ถึงจะมีคำปลอบโยนจากหลายแหล่ง แต่ผมก็ค่อนข้างจะทำใจที่จะพบกับความซวย (ความสูญเสียหาย)เอาไว้แล้ว แต่หลังจากนั้นวันสองวันผมก็เฝ้าติดต่อกลับไปที่การบินไทยว่าเจอกระเป๋าผมหรือยัง และทางโน้นเองก็พยายามจะติดต่อบอกข่าวให้ผมรับรู้อยู่ว่า “กำลังหาให้อยู่นะคะ ยังไม่เจอเลยค่ะ” ก็ทำให้ชื่นใจดี แม้จะยังไม่มีข่าวดีก็เถอะ

แล้วในที่สุดพอถึงวันที่สี่ของการรอคอย กระเป๋าผมก็หาเจอและเดินทางกลับมาแล้ว ทางการบินไทยแจ้งข่าวมาและบอกว่าจะเอาเข้่ามาส่งให้ถึงที่บ้านตามสัญญา

โอ มันช่างประเสริฐจริงๆ ครับกับประสบการณ์ที่ผมไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะเจอ และไม่คิด ไม่อยากจะเจออีกเลยในทุกการเดินทางครั้งใดๆ